Wat een hoogmoedig, hoogdravend werk is het als arme, stervende wormen innerlijk opgeblazen zijn door deze lege ijdelheid, dat als God Zijn deel doet, zij ook hun deel zullen doen! Hoor eens, ik ben een oude man, bijna 70 jaar, en ik heb even weinig hoop om op zulk een grond zalig te worden, als dat ik de Almachtige van Zijn troon zou stoten. Ik heb vele malen geprobeerd om mijn deel te doen; het heeft mij altijd te gronde gericht en mij gevoelig en bewust tot de ondergang gebracht.

Ik voor mij moet belijden dat ik ontzaglijk heb gezondigd, zelfs met een zekere mate van de verschrikkingen van de hel in mijn consciëntie. Is het geen wonder, geen gadeloos wonder, dat God zo’n aanmatigende ellendeling niet naar de zwarte wanhoop heeft gezonden, om daar voor eeuwig weg te zinken? Ik heb tot blijdschap van mijn ziel ervaren dat de Heere inderdaad een lankmoedige God is.

De mens heeft geen kracht om te geloven. God heeft mij in elk geval dit doen voelen: als mijn zaligheid ervan afhing dat ik dit, dat of nog wat anders zou doen, zou ik verdoemd worden, zo zeker als de duivel verdoemd wordt. Ik ben ertoe gebracht te voelen dat als het geloof gelooft, dit Gods werk moet zijn, want Hij moet het werkzaam maken en Hij moet het doen.

In mijn laatste verdrukking was er één gedeelte in Gods Woord dat mij trof. Verdrukkingen geven altijd ‘van zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid dengenen die door dezelve geoefend zijn’ (Hebr. 12:11). Ik geloof dat de Heere het merg ervan voor mijn ziel openlegde in deze woorden: ‘Dengenen die door dezelve geoefend zijn.’

Ik heb geen hoge dunk van de godsdienst van wie dan ook, die niet met een geest van gebed begonnen is. Ik weet dat de mijne zo begonnen is en dat deze geest over mij is gekomen zonder dat ik hem zocht voort te brengen, en dat hij mij tot op deze dag min of meer bijgebleven is.

Ik voor mij moet belijden dat ik ontzaglijk heb gezondigd, zelfs met een zekere mate van de verschrikkingen van de hel in mijn consciëntie. Is het geen wonder, geen gadeloos wonder, dat God zo’n aanmatigende ellendeling niet naar de zwarte wanhoop heeft gezonden, om daar voor eeuwig weg te zinken? Ik heb tot blijdschap van mijn ziel ervaren dat de Heere inderdaad een lankmoedige God is.

in een preek over Jesaja 33:20: Er zijn ogenblikken waarin wij geneigd zijn enig vertrouwen te stellen op onze ootmoedigheid, zachtmoedigheid en blijde gevoelens, in plaats dat we geheel vertrouwen op de Heere Zelf, Die het genadig behaagt om deze gevoelens te veroorzaken. Ten minste, zo was het bij mij, en ik heb er meer dan eens voor moeten boeten. Ik heb het vonnis des doods in mijzelf op allerlei manieren gevoeld, opdat ik niet op mijzelf zou vertrouwen, maar op de Heere. Als wordt toegelaten dat wij enig vertrouwen stellen op onze zoete gevoelens, zal het doodvonnis daarover komen