Ik geloof dat William Gadsby, zo gering als hij is, even helder zal blinken als Paulus.

Ik betreed zelf het pad der benauwdheden. Ik ben telkens weer bezweken door beproevingen in gezin, armoede en dat schulden mij van alle kanten omringden. De ene na de andere schuldeiser stuurde mij aanmaningen en de huishuur moest betaald. De huurbaas was een vijand van Gods Waarheid en wilde die oude Warburton uit de gemeente hebben. De Heere verborg zijn aangezicht, de duivel brulde, daarbij de kinderen amper half gekleed en geen schoenen aan de voeten.

Ach mijn vrienden, als we op zulke plaatsen terecht komen, toetst dat blijdschap en vertrouwen. Ik weet het door hetgeen in mijn hart is. De duivel woedt en werkt dan op mijn vleselijke natuur. Blaast zulke gedachten als deze in: ‘Kijk nu eens naar sommige buren die vloekers, zweerders en sabbatschenders zijn. Let op hun voorspoed en hoe de voorzienigheid hun voorspoed in de schoot werpt. Kijk nu naar uzelf en anderen waarvan u zegt dat het ’s Heeren volk is. Kijk eens naar uw gebeden, hoe dat u tot God hebt gebeden, maar er geen verlossing kwam. Alles zit u tegen, elke poging van uw handen is nutteloos geweest.’

Mijn vrienden, dan heb ik het wel zo benauwd gehad, dat ik begon te schudden totdat mijn gewrichten het zouden hebben begeven, totdat mijn hart het heeft uitgeroepen: ‘Ondersteun mij, zo zal ik behouden zijn.’ ‘Daarom wordt mijn geest overstelpt in mij’. Mijn tranen zijn mij spijs dag en nacht, omdat zij de ganse dag tot mij zeggen: Waar is uw God?’ Het scheen alsof de Heere mij verlaten had, de duivel was me aan het bepraten en gereed mij te verzwelgen. Maar, mijn vrienden, hetzij tot eer van God gezegd, de huishuur kwam er. Een halve guinea kwam van de ene, en zeven shilling van de andere kant, zodat ik genoeg had. De arme gepensioneerde op Gods milddadigheid en barmhartigheid, ging als een heer zijn huishuur betalen, en kwam terug met een hart vol dankbaarheid tot de Heere voor Zijn goedheid. Hij heeft mij kostelijke waarheid geleerd, en lieflijk aan mijn hart bevestigd, dat we door vele verdrukkingen het Koninkrijk Gods binnen moeten gaan.

Kom dan arme ziel, die nu hetzelfde pad gaat…..

Bij de bouw van een schaapskooi moest als eerste een plaats gekozen worden die er geschikt voor was. Breng dit denkbeeld in verband met de schaapskooi op een hoger plan. God koos deze wereld uit als een plaats waarin Hij de schaapskooi zou neerzetten. Soms zijn er atheïstische gedachten van deze aard in mij opgekomen: ‘Wat is deze kleine planeet vergeleken bij de sterrenhemel die we aanschouwen? En hoe kunnen we denken dat deze relatief onbeduidende plek zo bevoorrecht kon worden dat de Heere Jezus Christus erin zou afdalen, lijden en sterven?’ Maar soms heb ik ondervonden dat mijn geest van deze atheïstische suggesties werd bevrijd door deze overweging: ‘God verkoos de aarde om als het ware het theater te zijn, de plek waarop Hij Zijn liefde zou openbaren.’ Daarom doet de onbeduidendheid van het theater er niet toe; als de plaats die God verkoos om daarin de uitnemende rijkdom van Zijn genade te vertonen, verliest het zijn onbeduidendheid en wordt het in werkelijkheid van groter betekenis dan alle ontelbare sferen van de sterrenhemel. De plek die God uitkoos als een plaats waar Hij Zijn schaapskooi zou neerzetten, was dus deze aarde waarop wij wonen.

Als een mens er in zijn ziel nooit mee beproefd en geoefend wordt of het werk een genadewerk is of niet, geloof ik dat zulke personen niet van God geleerd zijn. Ik ben hier heel zeker van, want ik weet uit eigen ervaring dat een mens niet anders gelouterd kan worden dan in de smeltkroes van beproeving. Het gaat niet alleen maar om een praten over loutering; dat is niet voldoende; u moet daadwerkelijk het pijnlijke gevoel ervan meemaken.

Wij kunnen alleen zo toegaan tot de troon der genade wanneer we zwoegen onder de last van zwakheden. Het zijn mijn zwakheden die de genadetroon dierbaar maken. Hoe meer verzoekingen ik voel, hoe meer genade ik behoef; hoe meer zwakheden ik voel, hoe meer mijn ziel de veel meer overvloedige genade nodig heeft. Het verband tussen mijn zwakheden en verzoekingen en de genadetroon is dus het nauwst denkbare verband.

Als des Heeren voorzienige beschikking mij roept en gelegenheid geeft om te spreken, heb ik in mijn oprecht gemoed maar een oogmerk: niet om proselieten tot mijn belijdenis te maken, niet om een vergadering te vormen, niet om op uw vleselijke gewaar­wordingen te werken; maar te strijden voor de levende Godza­ligheid, in zover als ik er zelf kennis aan heb.

Ik was en ben in zekeren zin nog een ijverig student van het woord der waarheid in de oorspronkelijke talen; en lees de geschriften van de Godzalige mannen voortdurend, maar dit alles heb ik zeer ongenoegzaam bevonden ten dage der beproeving en der verzoeking, en van weinig betekenis ten opzichte der bediening. Niets dan het werk en de getuigenis des Geestes door het Woord Zijner genade, kan enig leven of gevoel, kracht of vertroosting aan mijn hart geven, of mij bekwamen om het Woord der waarheid recht te snijden en ten goede van de harten van Gods volk te spreken of te schrijven. Mijn leren dus, zodanig als het is, is van weinig nut ten dage van verdrukking en benauwdheid, om van vrede te spreken tot een belaste consciëntie, of mijn ziel te verzekeren van haar deel in het verzoenend bloed en stervende liefde.