De verzoening door de dood en de behoudenis door het leven: uit een preek over Romeinen 5:10

Er zijn twee vrienden waartussen verdeeldheid bestaat. Eén van hen komt op het sterfbed en hierop wordt zijn hart vertederd en de vijandschap weggenomen. Door een zekere vriend of kennis zendt hij een boodschap van liefde aan zijn vroegere vriend en sterft op vreedzame wijze, dankende en lovende God. Als de boodschap bij hem komt en wanneer deze het hart bereikt, dan neemt het alle vroegere vijandschap weg en dan vindt er onmiddellijk verzoening plaats. Ik heb dit ondervonden en daarom ken ik dit. Het is geen toelichting die bedacht is, maar een waar feit, daar de zaak mij persoonlijk overkomen is, tenminste, iets soortgelijks. Ik breng dit alleen naar voren om aan te tonen, dat er op een bepaald ogenblik een feitelijke verzoening kan zijn en dat evenwel de gevoelde verzoening pas dagen of weken later kan plaatshebben. Mijn vriend was inderdaad met mij verzoend en schreef om hieraan uitdrukking te geven een paar dagen vóór hij door de dood werd weggenomen, doch ontving mijn vriendelijk antwoord op zijn sterfbed en zond me een betuiging van zijn stervende liefde. Op deze wijze werd de feitelijke verzoening gewerkt door de dood van Christus; de doorleefde verzoening moet in de ziel worden gewerkt door de toepassing van de dood van Christus aan de consciëntie.